A Laptop Sideline - March 31, 2014 (Surge of Thoughts)

at natapos na nga..

may mga natutunan rin nga naman ako mula sa kabiguan kong ito..
at yun ay - na hindi na dapat ako nagtitiwala sa salita ng ibang tao..
o mas tama sigurong sabihin na hindi na dapat talaga ako magtiwala sa mga taong hindi ko pa naman nakilala noon..
how can you trust the word(s) of someone who never tells you the truth..?
kung parating babaliktarin ng isang tao yung mga nasabi na niya noong una..
eh magiging mahirap na para sa ibang tao na ma-determine kung kailan siya nagsasabi ng totoo at ng hindi..
hindi mo pwedeng asahan na parating magiging totoo ang ibang tao sa'yo..
kaya naman mas mabuti pang huwag ka na lang magtiwala sa kahit na kanino...

more than a year, 8 months, at 2 months..
kasalanan ko dahil napabayaan kong ma-develop yung feelings ko para sa kanya..
from September 27, 2011 to March 29, 2014 - halos 3 taon din yun..
halos 3 taon kong inasam yung pagkakataon na mas makilala siya sana..
mula sa impresyon ko sa kanya na para siyang mukhang lalaki (na kamag-anak ng isa kong hipag)..
hanggang sa tuluyan na niyang mabihag ang aking pagtingin...

itong bagay na 'to na parang pag-ibig na nga..
hindi ko naman hinanap 'to eh..
dumating na lang 'to sa akin sa panahon na walang-wala rin ako..
at wala akong kakayahan at karapatan na magmahal ng kahit na sino...

sabi ng ibang tao na masyadong maliit lang yung mundong ginagalawan ko..
kaya hindi ko dapat limitahan ang sarili ko sa 'kanya'..
pero tama nga bang solusyunan ko yung sakit na dinulot niya sa puso ko sa pamamagitan ng pagpapalawak pa sa mundong ginagalawan ko..?
ano bang magandang idudulot nun..??
paulit-ulit na akong nasasaktan, hindi lang ng dahil sa babae..
kaya paano naman ako makasisiguro na hindi na yun mauulit sa akin..?
ayoko nang muling ibuwis ang puso ko - tuluyan na akong nawalan ng tiwala sa mga tao...
at yung totoo, mas masakit na ngayon para sa akin ang dating ng mga encouragement mula sa iba...

bakit ayoko nang maghanap..?
dahil takot na akong muling matapat sa babaeng kagaya niya..
sa babaeng halos katulad lang nung Lider noon..
i don't have anything against that girl now..
kasi more or less eh alam ko na yung totoo mula mismo sa kanya..
pero siyempre hindi ko maiwasan na i-compare yung naging istorya ko sa kanilang dalawa..
dahil malaki talaga yung pagkakahawig 'nila' (yung plot ang ibig kong sabihin)...
ibig lang sabihin neto na sobrang daming beses ko nang nabiktima ng iisang 'pakagat' na teknik ng mga babae...

sa pananaw ko..
hindi dapat na kusang hinahanapan ng kapalit ang mga taong mahal mo..
dahil kung ganun rin lang ang gagawin mo - eh paano mo yun natawag na pagmamahal..?
dahil ba dapat parating unahin ang pagmamahal sa sarili..?
eh kaya mo nga mahal yung taong yun eh - dahil siya yung gusto mo para sa sarili mo...

ang ibuwis ang lahat sa ngalan ng pag-ibig..
ang puso, kahihiyan, oras, effort, at maging salapi..
umabot ako hanggang sa 2nd key move ko..
pero hindi ko pa rin nasulit yung pakiramdam...

10 to 13 moves sa loob ng mahigit lang sa 2 buwan..
yun lang sana yung hinihiling kong pagkakataon para subukang makasama siya..
pero hindi pa 'nila' ako nagawang pagbigyan..
ginusto ko sanang malaman kung anong pakiramdam kung mahahawakan ko nang mas matagal ang kanyang kamay..?
kung anong pakiramdam kung mayayakap ko siya mula sa kanyang likuran..?
ginusto kong maramdaman kung gaano kalambot yung pala-ngiti niyang mga labi..?
ginusto ko siyang makasamang lumabas kahit na minsan lang, habang suot niya yung favorite Samba dress niya na ite-terno dun sa ireregalo ko sanang white wedge para sa darating na birthday niya..?
ang totoo, 'Kitten' yung palayaw na gusto ko sanang itawag sa kanya kapag naging close kami..
pero ikinalulungkot kong sabihin na wala nang matutupad sa mga pangarap kong iyon..
siguro dahil hindi naman niya talaga ako gusto simula pa lang noong una..?
o siguro dahil alam 'nilang' mahirap lang ako at hindi isang propesyunal..?
o siguro dahil din sa hindi naman ako miyembro ng Iglesia ni Cristo...?

nasira ko lang yung alaala sa kanya nung flowers last September 2013..
kung noon eh parang napaisip pa siya at napa-comment..
dun sa ikalawang flowers eh tila nadurog lang yung impression niya para doon sa 'nauna'..
na parang ang naging dating na lang sa kanya eh ngek!? 'ikaw lang pala yun!'..
at nasira ko lang yung naging misteryo noon...

for almost 1 year (magkakilala na kami noon) - pero kahit na kailan ay hindi man lang niya ako natawag sa pangalan ko..
isa rin yun sa nakakapanghinayang na bahagi ng love story ko..
siguro ganun talaga ako ka-undesirable..?
na walang ibang tao na gugustuhin na makilala man lang ako..
na isusuka nila yung fact na nakahalubilo ko sila..
sa tantsa ko eh iwas na rin yung pamilya niya sa paglapit sa akin..
hindi ko na kasi sila nagiging kliyente ngayon..
at doon na sila sa tindahan sa malayo nabili ng mas mahal na kaunti na yelo..
last September pa yata noong huli silang bumili dito sa amin..
ganun na siguro sila narurumi sa akin nang dahil sa naging feelings ko para sa isa nilang kapamilya..
mukhang nasira ko talaga ang mga bagay-bagay simula ng mahalin ko siya...?

sobrang kahiya-hiya na siguro ang tingin sa akin ng lahat ng nakakaalam dun sa insidente..
isang makapal ang mukha..
na mahirap lang..
na completely undesirable..
na ba-basted-ing Potassium..
yung Stepmom niya..
yung Half-Brother niya..
yung bisita nilang babae..
at lahat ng iba pang nakaalam ng tungkol sa ginawa ko noong araw na yun..
siguro lahat sila eh pinagtatawanan na lang ako ngayon..
kung pwede lang sana na mawala na ako dito sa lugar namin..
kung pwede lang sana na matapos na kaagad ang miserable kong buhay...

ni hindi man lamang ba ako deserving para sa isang 'sorry'..?
bakit wala man lang sa 'kanila' ang nagsabi sa akin na nakakagulo na pala ako sa kanila..?
bakit hinayaan nila na humantong pa sa ganito ang lahat..?
yung pakiramdam na unintentionally nakapag-iwan ka pala ng 'panget' na mga alaala sa taong gusto mo..
kasi inakala mo na 'okay' lang na lumalapit-lapit ka sa kanya..
pero yun pala eh ang totoo ay buwiset na buwiset, at iritang-irita na siya sa'yo, at matagal ka na niyang gustong i-dispatsa..
yung pakiramdam na nagiging panggulo lang pala para sa ibang tao ang existence mo...

naalala ko yung istorya nung isa kong mabuting kaibigan habang umiinom kami - patungkol yun sa sermon..
ang totoo, minsan na siyang nagkaroon ng girlfriend na mula sa INC, kaya pumasok sa isip ko na baka hindi naman talaga imposible na magkatuluyan ang dalawang tao na nagmula sa magkaibang sekta..
at mabalik dun sa birong-kuwento niya - sa tingin ko eh 'ganun' nga yung posibleng maging eksena sa Sambahan considering their number..
hindi ko alam kung gaano ka-accurate yung balita na hindi 'sila' pwedeng makipagrelasyon sa mga taong taga-ibang sekta o relihiyon..
ano ba kasi ang purpose nung ganung patakaran..? - para makapag-maintain o retain sila ng mga members, o di kaya eh para maka-recruit ng mga bagong kasapi..??
pero 'kung' totoo man yung ganung patakaran, eh siguro'y mabuti pa kung hindi na rin sila makikihalubilo sa mga itinuturing nilang 'iba'..
bumuo na lang siguro sila ng sarili nilang lungsod, probinsya, o bansa..
sila-sila na lang ang magsama-sama nang hindi na sila nakaka-attract ng 'iba'..
kung may ganun kasi talagang patakaran - eh ibig lang sabihin nun na hindi pantay-pantay ang turing 'nila' sa mga tao..
hindi kailanman maituturing na 'tama' ang isang paniniwala kung masyado itong mapagmataas..
sa pananaw ko, ang focus dapat ng mga paniniwala eh para magbuklod ng mga tao - hindi ang i-differentiate at ibukod sila mula sa isa't isa..
may mga kakilala naman ako na mula sa magkaibang sekta pero hindi naman sila tinutulan ng mga simbahan nila upang sila'y magkatuluyan..
kaya hindi ko talaga naiintindihan kung bakit may 'ganun' pang patakaran - na halos katumbas na ng pagiging racist..
kaya naman simula ngayon, eh hindi na ako makikihalubilo sa mga taga-INC na yan..
wala naman akong sapat na rason para kamuhian ang simbahan nila..
i'm not sure kasi kung related nga ba yung istorya ko sa grupo nila eh..
pero hindi ko talaga maiwasang uminit ang ulo kapag nakakabasa ako ng article tungkol dun sa 'isyu' na yun..
basta, iwas-INC na lang ako parati para iwas gulo..
are naman ay pananaw ko lang bilang isang Observer...

tungkol naman sa impiyerno at sa mga demonyo..
natural na bahagi na ng mga tao ang kabutihan at ang kasamaan..
kaya yun siguro yung dahilan kung bakit pati konsepto ng mga 'nakatataas' eh hinahati nila between good & evil..
na para bang hindi nila matanggap na magkakambal na ang mga iyon - at gustung-gusto nilang iwaksi yung evil..
ang diyos at si Satanas - hindi ko talaga magawang paniwalaan na magkahiwalay ang dalawang entity na yun..
kasi kung ang diyos ang lumikha sa lahat ng bagay na nag-e-exist..?
kung siya ang lumikha sa dati niyang anghel na si Lucifer daw..?
edi ibig sabihin na sa kanya rin nagmula yung kasamaan..?
eh alangan namang si Lucifer ang mismong lumikha nun out of nothing..?
at tsaka kung talagang kalaban ng diyos ang mga demonyo..?
eh bakit hindi na lang niya tapusin ang mga ito, since sa kanya nga rin sila nagmula..? - para wala ng problema..
eh sino ga namang tanga ang maniniwala na magagawang ipagkatiwala nito ang kanyang mga nilikhang tao o kaluluwa sa impiyerno na teritoryo ng mga kalaban niyang demonyo..?
ganun ba siya katanga para tulungan pang lumakas ang puwersa ng kalaban niya..?
o itinuturing ba niyang basura lahat ng naging makasalanan niyang nilikha..?
sa tingin ko kasi, kung totoo man sila - eh iisa lang talaga silang entity..
o di kaya eh magkasabwat talaga sila kung kaya't may konsepto pa ng pagbubukud-bukod ng mga kaluluwa..
alangan naman kasing i-share mo yung mga nilikha mo sa isa mo pang nilikha (lalo na kung depektibo ito) para lang dito na sumapi ang mga ito..?
at hindi pwede yung 'eh sa ganun yun eh' na klase ng reasoning para sa argumento na 'to...

sa ngayon, wala na talaga akong makitang rason para mabuhay pa..
hindi ko afford yung propesyon na gusto ko..
hindi ko rin afford yung hobby ko..
walang taong nagmamahal sa akin - yung tipo ng pagmamahal na gusto kong maramdaman..
at malas ako sa halos lahat ng bagay na ginagawa ko..
matagal ko nang hindi nagugustuhan ang existence ko, bago ko pa man siya nakilala..
kaya gusto ko na lang na tuluyan na lang na maglaho..
kaya simula ngayon..
pag-aaralan ko na lang kung paano ko mapapatay ang sarili ko nang hindi naman ako gaanong nasasaktan..
doon ko na lang ipo-focus lahat ng natitira kong enerhiya sa buhay..
kung tutuusin eh madali lang yun para sa iba eh..
kaso eh takot akong masaktan..
at takot ako na baka naman pati sa pagsu-suicide eh malasin din ako - at ako'y maka-survive lang nang maka-survive..
kaya kailangan kong makabuo ng mas mapayapa at epektibong paraan...

---o0o---

isa sa mga wild kong pangarap..
eh ang makapag-piloto ng isang Knightmare Frame o di kaya ay isang Gundam Unit..
basta yung may cloaking mechanism..
flight-capability..
at may long-range na high-powered particle beam weapon..
bukod pa dun yung paggamit ng renewable energy source...

tapos eh papaslang ako ng mga hindi kanais-nais na grupo ng mga tao dito sa mundo..
yung tipong magpapasabog ng matataong tore sa mga piling araw, like twice a week..
at tsaka magpapalubog o magpapasirok ng mayayabang na barko at eroplano dyan sa tabi-tabi..

maganda sanang libangan yun lalo't inip na inip na ako sa buhay eh..
kaso ay hindi pa yun naaabot ng teknolohiya ng mga tao sa ngayon eh...